Jak (nie) panikować na wesoło

Ostatnio jedna z użytkowniczek bloga – Ania T – opisała w komentarzu jak wyglądało odebranie przez nią córki z dworca. Za zgodą Ani uznałam, że warto podzielić się tym komentarzem we wpisie, bo może w dosyć zabawny sposób pokazać Wam jak nakręca się spirala lęku. Gotowi na dawkę śmiechu? To jedziemy 🙂

Oryginalna pisownia z 3.08.2017 pod wpisem Co dokładnie robiłam jak dostawałam ataku paniki? A co powinno się robić?

****************************************************************************************************************************

“No to tak. Wiedziałam, że w niedzielę mam odebrać moją dorosłą córkę z pociągu. Miałam do przejechania 24 km samochodem, po drodze las, 3 małe miejscowości. Dodam, że jeszcze nie tak dawno jazda samochodem była dla mnie lekiem na całe zło ( ale brałam wtedy leki ) Nakręcanie zaczęło się mniej więcej od piątku- niby o tym nie myślałam, ale cały czas w głowie było, że w razie czego kogoś poproszę żeby ze mną albo za mnie pojechał, wykręcę się. Niedziela rano, pobudka- wdech i drętwienie dupska, wdech, dupsko i znajomy strach w okolicach serca przypominający mdłości. Główka zaczęła pracować na pełnych obrotach Miałam jeszcze kilka godzin i myślę sobie nie, nie będę niczego załatwiać. Będę robić to co zwykle, umaluję się i jeśli już naprawdę nie dam rady to w ostatniej chwili załatwię sobie zastępcę. Doszły jeszcze wyrzuty sumienia- bo dzień wcześniej namówiłam moją mamę żeby jechała ze mną. Nie chcesz mamuś pojechać sobie po ukochaną wnusię ? Oderwiesz się trochę od taty (tatuś jest po wylewie 5 lat i jesteśmy przy nim trochę uwiązani), zrobisz sobie zakupy w Lidlu, zajrzymy do wujka Ryśka w szpitalu? Biegałam wokół domu jak szalona, potem jeszcze ćwiczenia. Biegunka, brak apetytu, głowa w innej już rzeczywistości 2 godz do wyjazdu- jeszcze mam czas, jeszcze to przeciągnę, jak będzie godzinę do i stwierdzę, że nie dam rady zacznę wydzwaniać po ludziach. Sms od córki- wyjechałam z Poznania, będę o 17.15. O Boże! Zadzwoniłam do męża, który jeździ akurat z towarem po Polsce i zaczynam swoje. Gdyby coś załatwisz kogoś z kolegów, żeby pojechał po Nastię? Zaczyna mnie brać i nie wiem czy dam radę? Odpowiedź: wszyscy kumple zajęci, na wyjazdach- trzeba było mówić wcześniej. Koleżanka nr 1- ( nie wie o mojej panice) – Anuś chętnie bym Ci pomogła skoro masz (zepsuty samochód!) ale ja nie mam wcale, bo gdzieś tam ktoś pojechał. Kuzynka – nie odbiera. Panika narasta – będę jednak musiała pojechać sama ! No z mamą! A jak spowoduję wypadek? Albo zacznę umierać? Mama za kierownicą mnie nie zmieni, a i nie wiem czy da rade wezwać pogotowie?! Idę do mamy ze skruszoną miną i tętnem już powyżej 100- mama w pełnym rynsztunku, ładnie ubrana, torebeczka i właśnie się perfumuje- mamuś ja chyba nie dam rady sama pojechać, chyba kogoś poproszę tylko nie wiem kogo? Mama spojrzała na mnie lekko zawiedziona- nie pierwszy raz moja decyzja zmienia się w ostatniej chwili- dzisiaj jednak mama już wie jaki jest tego powód (kiedyś kręciłam, wymyślałam setki tłumaczeń i często wychodziłam na osobę, która sama nie wie czego chce i jest niesłowna). Anka przestań się wydurniać – mówi- ja lubię z tobą jeździć, nigdy nic ci się nie stało, córka tam na ciebie czeka, ja już załatwiłam, żeby Dorota (synowa) przyszła do ojca i teraz co ?! Pół godz. do wyjazdu sms- pociąg ma opóźnienie jakieś 15 min. Piszę do córki- właśnie mam atak paniki, szukam kierowcy, nie zdziw się jak przyjedzie ktoś inny? Odpowiedź Nastki: Czyli rozumiem, panicznie szukasz jakiegoś kierowcy mamo? 🙂 – córka tez już jest wtajemniczona i wie, że ma się mną nie przejmować, że potrafię dusić się na zawołanie W głowie- masz jedną córkę i nie potrafisz się wziąć w garść i po nią wyjechać, mama będzie zawiedziona, już się nastawiła do wyjazdu, wujek Rysiek czeka na odwiedziny w szpitalu i jakieś brzoskwinie ! A ty co ?! Jak zwykle! Krzysiek jeździ po Polsce i wie, że nie dajesz rady go zastąpić w takich pierdołach! Został jeszcze teść i brat męża. Ten pierwszy wybiera się na 18 do kościoła, drugi jest po kilku piwach. Boże muszę jednak jechać!? Czemu nie załatwiłam sobie zastępstwa wcześniej? Chce mi się płakać, jestem na siebie wściekła, a atak paniki już czai się i zaciska swoje macki Teraz już nie chodzę, a latam po domu z telefonem w ręku i cały czas zerkam na zegarek- nie zauważam w tym szale mojego ukochanego 15-letniego pieska, który też ma swoje obawy, bo jego pani coś kombinuje i pewnie go zostawi w domu samego… Dzwoni teść – Aniu (jak masz to zatrucie pokarmowe i kręci ci się głowie !) to ja nie pójdę do tego kościoła. Wiem jak to jest, sam mam problemy z błędnikiem, lepiej nie jedź. W trakcie rozmowy – jestem już na podwórku przy samochodzie – wychodzi mama i mówi do mnie zdecydowanie: Anka, przestań do cholery wymyślać! dawaj jedziemy! Czas przez ciebie tracę!- odkładam telefon mówiąc do teścia “tato wiesz co, ja chyba sama pojadę, ale umówmy się, że jak coś to zadzwonię i poproszę o pomoc” – OK. Z sercem na ramieniu wsiadam do samochodu po stronie kierowcy i co widzę? Mój Tobi skorzystał z tego zamieszania i siedzi/ leży na przednim siedzeniu z miną ” Nie dam się zbyć tym razem, jadę z wami choć jest cholernie gorąco, nie będę siedział w domu sam”. Chwila konsternacji. Mama mówi- dawaj, bierzemy go, wezmę tylko kocyk. I tak w trójkę  (a właściwie czwórkę – bo na tyłku, piekących plecach, na sercu, w kolanach, głowie – jest jeszcze z nami mój „atak”- ten to nigdy nie zawodzi ) Wyjeżdżamy z miasta i się zaczyna koło lęku! Co chwilę głaszczę ręką mojego wpatrzonego we mnie i ziejącego śliną pieska, żeby się uspokoić. Mama w tym czasie wygłasza swoje pocieszenie – Aniu ja nie wiem, ale ja tak lubię z Tobą jeździć, tak się czuję bezpiecznie Ja już nie wytrzymuję i proszę mamę, aby zatkała uszy bo zaczynam krzyczeć! – no choć skurw…u! pokaż co potrafisz! masz coś nowego? atakuj no! Co mi chcesz pokazać czego jeszcze nie znam?! Zdrętwiała dupa nie robi na mnie wrażenia! – mama zaczyna się głośno śmiać – drętwieje ci tyłek?! Tak mamo, to pierwszy objaw! I już śmiejemy się obie, a mój piesio choć prawie głuchy zaczyna szczekać w najlepsze, bo trzeba się do stada przyłączyć! I tak dojechałyśmy na stację kolejową, pies o mało nie zwariował na widok swojej „siostrzyczki”, zrobiłyśmy zakupy w Lidlu, odwiedziłyśmy wujka Ryśka – zadzwonił teść z zapytaniem gdzie jesteśmy, bo on już wystawił auto z garażu i nie wie czy może iść do kościoła – w drodze powrotnej nie potrzebowałam zmiany przy kierownicy, 100 km na szybkościomierzu, płynna jazda, pies szczęśliwy zdążył obdzielić sierścią i śliną nas i cały samochód, zaliczyłyśmy jeszcze z nim spacer Zmęczona, acz szczęśliwa z bólem głowy poszłam spać – na drugi dzień musiałam odkurzać samochód Pozdrawiam Cię Sabi i Was wszystkie tu dziewczyny – jeszcze się uśmiecham jak sobie przypominam tę niedzielę “.

****************************************************************************************************************************

Po pierwsze pies skradł moje serce. Po drugie piękne imię dla córki. Po trzecie rewelacyjna historyjka. A po czwarte brawa dla głównej bohaterki za odwagę. Chciałabym dodać jeszcze coś od Niepanikuj, abyście wiedzieli czego unikać na przyszłość i jak lepiej przygotować się do realizacji zamierzonych działań w życiu codziennym z nerwicą lękową.

Otóż to nie sam atak paniki czyni człowieka chorym lecz lęk przed atakiem. Gdyby to, co zadziało się w samochodzie czyli zbesztanie ataku paniki od najgorszych, zadziało się już na samym początku to prawdopodobnie nie byłoby mowy o jakimkolwiek ataku paniki. Już w momencie obwieszczenia wieści o konieczności odbioru córki z dworca należałoby pomyśleć sobie: O! To dla mnie doskonała okazja, aby pokazać atakowi paniki, że to ja tu rządzę! Sama zgłaszam się na ochotnika i nie ma mowy, żeby robić jakiekolwiek plany awaryjne. Jadę i skopie mu tyłek. Żadnych ale! Ja się nie boję ataku paniki, a gdy do mnie przyjdzie to i tak wiem, że nic mi nie zrobi. Za to niech on boi się mnie!

Działając w ten sposób w pewnym sensie serwujemy sobie jedną z najbardziej skutecznych metod leczenia nerwicy lękowej, jakie zna współczesna terapia czyli leczenie napadów paniki za pomocą terapii ekspozycji. Ekspozycja dotyczy zarówno miejsc, jak i aktywności, ludzi, których się wcześniej unikało. Trzeba eksponować się na lęk często i jak najdłużej pozostawać w niekomfortowej sytuacji. Tylko wtedy będzie efektywna. Bardzo ważne jest niekorzystanie z zachowań zabezpieczających, które zmniejszają symptomy, pozwalają uniknąć napadu paniki (gdyby coś to teść pojedzie; poproszę mamę, aby jechała ze mną itd.)