Ataki paniki zaczyna się tam, gdzie kończy strefa komfortu.

Przyjrzyjmy się pojęciu “strefa komfortu” trochę bliżej. Strefa komfortu to miejsce bezpieczne i przewidywalne. Można złapać w nim oddech, by nabrać energii, ale także utknąć. Aby wieść życie pełne harmonii i radości, warto opuszczać strefę komfortu i jak najczęściej pozostawać w strefie nauki, która leży tuż za strefą komfortu, ale jeszcze przed strefą lęku. Strefa nauki to miejsce, gdzie otwieramy się na niepewność, ale także dajemy sobie szansę na naukę i rozwój. W tym właśnie miejscu dzieje się magia.

Gdy postawimy o jeden krok za daleko wkraczamy w strefę lęku. Strefa lęku to miejsce, gdzie zaczynamy odczuwać maksymalny dyskomfort, strach i panikę. W tej strefie cała nasza energia pożytkowana jest na walkę z lękiem. Czujemy się w niej totalnie wykończeni, gdyż cała nasza energia jest wydatkowana na walkę o życie. Tutaj bardzo często pojawia się toksyczne myślenie.

Większość ludzi pozostaje zbyt długo w swoich strefach komfortu, ale są też tacy, którzy notorycznie ją opuszczają. Osoba zmagająca się z lękiem pozostaje przez większość swojego czasu właśnie w strefie lęku. Można by to porównać do sytuacji, gdy osoba mająca lęk wysokości wciąż stoi nad przepaścią, ale nigdy nie skacze. Ciągłe życie w strefie lęku jest nieprzyjemne i powoduje, że grunt pod nogami osuwa się. Warto poznać swoją strefę komfortu, aby znaleźć balans między zbyt spokojnym życiem, a extremalnym lękiem. Drastyczne odbijanie się między jedną strefą, a drugą może spowodować kryzysy emocjonalne.

Znajdź balans między Twoimi strefami:

Warto poszukać balansu między strefami. Dzięki temu dowiesz się czy przypadkiem nie spędzasz zbyt dużo czasu w kryjówce nie robiąc postępów. Być może gnasz zbyt szybko w kierunku strefy lęku i najwyższa pora trochę wyluzować? Oto kilka wskazówek jak odkryć swoje strefy.

1. Zastanów się gdzie spędzasz najwięcej swojego czasu? To jest Twoja strefa komfortu.

Gdy zmagałam się z atakami paniki najwięcej czasu spędzałam w mieszkaniu. Mieszkanie było moją kryjówką i czułam się w nim w miarę bezpiecznie. Niektórzy boją się zamkniętych przestrzeni i zdecydowanie lepiej czują się na zewnątrz. Jeszcze inni najlepiej czują się z towarzystwie innych ludzi i nie lubią zostawać sami.

2. A teraz zastanów się kiedy, jak i gdzie delikatnie wykraczasz poza strefę komfortu? To jest Twoja strefa nauki.

U mnie były to miejsca, gdzie zaczynałam odczuwać objawy nerwicy lękowej, ale jeszcze nie tak silne, aby doprowadzały do totalnej paniki. Był to na przykład mały sklepik obok mojego mieszkania (dosłownie 200 metrów od moich drzwi). Mogłam namierzyć chleb lub mleko przez witrynę, wpaść do sklepu, rzucić odliczoną kwotę na ladę i szybko wyjść bez obaw o kolejkę. Była to również wanna z gorącą wodą. Podczas kąpieli czułam dyskomfort i bałam się, że się uduszę czy też zemdleję, ale mimo to potrafiłam jakoś zapanować nad wstępnymi objawami i dokończyć mycie.

3. Kolejnym krokiem jest wytypowanie miejsc/zdarzeń, które powodują panikę. To jest Twoja strefa lęku.

Strefa lęku to strefa w której zaczynamy odczuwać totalny paraliż. Znajdując się w tej strefie objawy ataków paniki nasilają się. Często to właśnie tu pojawia się pełen atak paniki wraz z palpitacjami serca, kolanami jak z waty i uczuciem duszności. Najczęściej taki atak kończy się ucieczką. Ja odczuwałam największy lęk rozmawiając z obcymi ludźmi (myślałam, że oni pomyślą, że jestem chora psychicznie), wychodząc z domu (a nóż coś mi się stanie i zemdleję), mając zbyt dużo zadań do wykonania (wtedy miałam coś, co nazywa się rozbiegane myśli) lub planując jakieś wydarzenie (np. wakacje, wyjazd, wizyta w urzędzie, jazda samochodem, zajęcia).

Znając swoje strefy komfortu warto wiedzieć że:

1. W strefie komfortu odczuwamy poczucie bezpieczeństwa jednak nie rozwijamy się.
2. W strefie nauki odczuwamy lekki strach, ale warto uczyć się nad nim panować i robić to co zostało zamierzone mimo wszystko. W szczególności dotyczy to ludzi zmagających się z atakami paniki, którzy powinni pozostawać w strefie nauki jak najczęściej. Im dłużej pozostajemy w strefie nauki tym bardziej się ona poszerza. To właśnie tu pokonujemy nasze ograniczenia i odzyskujemy równowagę. Tu się rozwijamy.
3. W strefie lęku odczuwamy totalny paraliż. Pozostając tu długo czujemy się wyczerpani psychicznie i fizycznie. Nie mamy siły i tracimy motywację do działania. Wkraczając w tą strefę jest niemal pewne, że przyjdzie nam się zmierzyć z atakiem paniki. Warto się z tym pogodzić i nie liczyć na cud (Please, please…oby tym razem udało się zrobić zakupy bez ataku paniki!) Tutaj osoba zmagająca się z atakiem paniki powinna się znajdować od czasu do czasu, ale nie zbyt często. W ten sposób zacznie pokonywać lęki, ale nie nadwyręży zbytnio systemu nerwowego.

Odkrycie swoich stref komfortu to sposób na przywrócenie równowagi w życiu i poznanie tego, co w naszym przypadku sprawia, że czujemy się dobrze. Znając nasze granice, będzie nam łatwiej nauczyć się jak je przekraczać. Jakie są Wasze strefy?