O mnie: Jak pokonałam nerwicę bez leków. Moja Historia

Z dna szafy wykopałam dres i buty do biegania. Byłam tak bardzo zmęczona atakami paniki, że wolałam umrzeć, niż dalej żyć z lękiem. „Nie idź biegać, bo dostaniesz zawału. Twoje serce pęknie. Zwymiotujesz na oczach innych ludzi. Przewrócisz się i rozbijesz głowę”. Wal się, nerwico! Przygotowałam się psychicznie na najgorsze i żadna czarna myśl nie była już w stanie powstrzymać mnie przed wyjściem z domu.
„Mam na imię Sabina. Mieszkam na Vansittart Road. Cierpię na ataki paniki. Jeśli znalazłeś mnie martwą na ulicy, poinformuj, proszę, moją mamę. Jej numer telefonu znajduje się na odwrocie. Dziękuję”. Tak brzmiała treść kartki, którą zabrałam ze sobą i później przez cały czas ściskałam w dłoni. Chciałam, aby w razie gdybym dostała zawału lub umarła z niewyjaśnionych przyczyn spowodowanych atakami paniki, można mnie było zidentyfikować i poinformować o tym rodzinę.

Wybiegłam.

Po wielu długich tygodniach siedzenia w domu wyjście na zewnątrz sprawiło, że w sekundę zalała mnie fala lęku. Oczywiście w pierwszym odruchu chciałam zawrócić. Byłam jednak tak zmęczona ograniczeniami, jakie narzucała mi nerwica, że powtarzałam sobie w myślach: „Zabij mnie albo zostaw w spokoju. To jest moja ostateczna rozgrywka, którą mam zamiar wygrać”.

Biegłam dalej.

Na otwartej przestrzeni objawy szybko się nasilały. Ciężki oddech oraz kolana jak z waty sprawiały, że biegło mi się naprawdę bardzo trudno. Jakby ktoś przywiązał mi cegły do kostek. Serce waliło coraz mocniej, a z każdym przyspieszonym uderzeniem rósł także poziom lęku. Gdy straciłam z oczu budynek, w którym mieszkałam, mój strach osiągnął apogeum. Ścisnęłam mocniej swoją kartkę i zaczęłam biec jeszcze szybciej. „Bierz mnie, ściskaj, duś, maltretuj – ja i tak nie zawrócę. Dziś giniesz Ty albo ja”.

Wciąż biegłam.

Podążałam przed siebie i z całych sił starałam się skupić na muzyce. Im dalej znajdowałam się od domu, tym gorzej się czułam. Czarne myśli bombardowały moją głowę… „Zawracaj! Uciekaj do swojej kryjówki w domu! Stracisz nad sobą kontrolę! Dostaniesz zawału serca! Udusisz się!”. Gdyby ktoś kazał mi wtedy policzyć, ile to jest dwa plus dwa, nie potrafiłabym odpowiedzieć. Miałam wrażenie, że wszyscy się na mnie patrzą i zastanawiają, co ta dziwna dziewczyna wyrabia.

Nie zawróciłam.

To była decydująca rozgrywka. Życie z ograniczeniami, jakie narzuca nerwica, to powolna śmierć. Niby człowiek jest zdrowy, ale jednak bardzo chory. Niby chce, a nic nie może. Pragnęłam robić wszystko to, o czym marzyłam. A marzyłam o zwyczajnych rzeczach: normalnie jeść, spacerować po parku, nauczyć się jeździć autem i chodzić na lody do pobliskiej kawiarni… Chciałam po prostu żyć, a nie wegetować.

Biegłam dalej.

Sportowe okulary ukrywały łzy napływające do oczu. Serce chciało wyskoczyć mi przez gardło. Mimo wszystko uparcie pokonywałam kolejne metry. Biegłam, szlochałam i wycierałam nos w rękaw. Nie mam pojęcia, ile czasu mogło minąć, ale w którymś momencie zauważyłam, że objawy zaczęły słabnąć. Lęk wciąż nie dawał za wygraną, ale jakby łatwiej mi było skupić się na muzyce w słuchawkach. Zorientowałam się, że mimo upływającego czasu żaden z czarnych scenariuszy się nie wydarzył. To dało mi do myślenia. Czyżbym faktycznie pozwoliła się zapędzić w sidła lęku?
Po dłuższej chwili uczucie odrealnienia ustąpiło i pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna poczułam się normalnie. Ostania część trasy była nawet całkiem przyjemna. Zaczęłam zauważać drobne rzeczy, które przez nerwicę właściwie przestały istnieć: wiosenne promienie słońca, cudowne angielskie kamieniczki czy piękno przyrody w parku. Gdy dobiegłam do domu, czułam się jak wojownik, który właśnie pokonał wroga. „W końcu ten cholery lęk odpuścił! Pokazałam mu, jaka jestem twarda! Nie ustąpiłam! Wygrałam walkę! Jestem wielka!”. Nikt, kto nie miał ataków paniki, nie zrozumie, jakie to uczucie. Nie pojmie, jak wielką wartość mogą mieć zwyczajny spacer po parku, chodzenie na zakupy czy po prostu święty spokój i możliwość czytania książki.

To właśnie w tym dniu pokonałam ataki paniki. W mojej głowie zadziała się rewolucja i uwierzyłam we własne siły. Ze względu na osobiste doświadczenia obiecałam sobie też wtedy, że jeśli pokonam nerwicę, to zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby pomóc innym w walce z tą podstępną chorobą. Ja musiałam odkrywać zakamarki nerwicy sama i po omacku. Nie miałam żadnego poradnika, z którego mogłam korzystać. Owszem, przeczytałam kilka książek o mocno akademickich treściach, ale brakowało mi takich praktycznych porad od kogoś, kto zna to okropne uczucie narastającego lęku i wie, jak sobie z nim radzić.

Dziś żyję pełnią życia, a dzięki temu, że zrozumiałam mechanizm lęku, nie muszę się obawiać nawrotu choroby. Chciałabym również zaznaczyć, że nigdy nie brałam żadnych leków, nie korzystałam z terapii, a żyję na pełnej petardzie. Nerwica wiele mnie nauczyła i uczyniła ze mnie lepszego człowieka. Usłyszałam jej przesłanie i ciężko pracowałam nad obszarami wymagającymi zmiany.

Zamiast uczyć się żyć z lękiem, ja się po prostu z nim zmierzyłam. To, o czym piszę, to nie żadne czary mary, lecz zbiór informacji oraz porad światowej klasy psychiatrów, psychologów, neurobiologów i naukowców, przełożony na łatwy i przystępny język oraz wzbogacony o moje doświadczenia. Nerwica to nie wyrok. To całkowicie uleczalna przypadłość. Trzeba tylko wiedzieć, jak sobie z nią poradzić.

Od 9 lat mieszkam w Warszawie. Z zawodu jestem organizatorem eventów, a swoje umiejętności planowania wykorzystuję w różnych aspektach życia. Pracuję także w międzynarodowej korporacji, w dziale, który zajmuje się spełnianiem najróżniejszych życzeń klientów VIP. Jestem totalnie zakochana w moim mężu – naprawdę trafiłam na swoją drugą połowę. Od niedawna jestem również mamą Aleksandra, który mało śpi i dużo biega  W domu mamy dwa yorki, które często towarzyszą mi na konsultacjach.

Jestem pasjonatką sportu. Biegam, jeżdżę na rolkach, gram hokeja i ćwiczę jogę. Mam alergię na “nie da się”. Nie cierpię sztywnych reguł i ograniczeń. Kocham, jak się mówi do mnie po imieniu, a nie per pani. W wolnym czasie próbuję ogarnąć wszystkie swoje zainteresowania  Podobno dużo mówię i jeszcze więcej gestykuluję. Mój mąż twierdzi, że tak się kręcę po mieszkaniu, że od samego patrzenia na mnie dostaje choroby lokomocyjnej.